Ik heb iets met affirmaties en niet alleen de laatste tijd.
Het is een beetje als hypnose, als je het een maandje volhoudt blijft het hangen. Daarom is “Yess we can!!” een oormijt en zijn de oneliners zo in trek.
Het is de basis van de zogezegde ‘flippknop’ in moeilijke situaties en ik weiger dan ook om iets negatiefs te horen vanaf nu.
Ik ben dankbaar omdat ik ben wie ik ben en dat is zowat het sommetje van alles.
Meer moet dat niet zijn.
Onlangs had mijn oudste een schitterend idee voor haar zus: laten we kaartjes schrijven met bemoedigingsspreuken en wijsheden en lieve woordjes. We schrijven er elk een paar honderd en als ze zich eenzaam voelt of niet in de haak dan kan ze een verrassingskaartje loten en lezen.
Het is, al zeg ik het zelf, een topidee! Iedereen zou zo’n doos moeten hebben.
Ten eerste ben je je bewust dat er iets negatiefs is in je ingesteldheid, vervolgens onderneem je iets om dat tegen te gaan, ten derde heb je het plezier van een ‘lotje’ te trekken en dat open te plooien om een verrassing te lezen – JIPPIE! Een cadeautje! – en dan volgt de boodschap van een van je geliefde personen die je een hart onder de riem steekt.
Ik vroeg onlangs of ze er al eentje getrokken had (meer omdat ik het leuk vond dan dat zij er behoefte aan had 🙄)
Mo mamma, da’s maar voor als ik me slecht voel!
Mission completed, zus!
Het is een ingesteldheid en die heb ik vanaf vandaag dus ook weer gevonden.
En nu ga ik ‘the secret’ lezen.
Laat maar komen, Grietje!!!
Vee
